Marloes Woltjer

'Het was 6 april 2009, ik was die dag jarig. Het moest een heel gezellige dag worden. Ik had taart geregeld voor collega's en was even op mijn kamer op Facebook aan het kijken, toen ineens een gigantisch harde klap klonk. Een raket sloeg in.

• Missies: Afghanistan (drie keer)
• Wanneer: 2009 (twee keer) en 2010
• Functie: verantwoordelijk voor distributie van aangekomen goederen
• Gevechtservaring: nee, maar was op Kamp Holland toen daar een raket insloeg

Raket sloeg in

’Het was 6 april 2009, ik was die dag jarig. Het moest een heel gezellige dag worden. Ik had taart geregeld voor collega's en was even op mijn kamer op Facebook aan het kijken, toen ineens een gigantisch harde klap klonk. Een raket sloeg in. Ik kreeg gelijk een verstikkend gevoel. Dan hoor je het alarm dat afgaat als er Nederlandse gewonden zijn gevallen, zie je de paniek in de ogen van de mensen en weet je: dit is niet goed.
'Blinde paniek, natuurlijk. Dan hoor je weer een alarm dat er een raket is afgevuurd, en denk je alleen maar: rennen voor je leven. Later bleek dat er een Nederlandse militair was omgekomen.

Leven veranderd

'Die situatie heeft mijn leven veranderd. Vanaf dat moment kan ik niet meer tegen onverwachte dingen of ruziënde mensen, dan knapt er iets. Ik word dan boos, onrealistisch en flap er dingen uit waar ik helemaal niet achter sta en spijt van krijg. Soms heb ik weleens het gevoel dat mensen bang voor me zijn.

Trauma verwerking

’Vorig jaar met Sinterklaas speelden we hier thuis een spelletje. Ik ben altijd bloedfanatiek, dus ik stond flink mee te doen, toen mijn zus tegen me zei: jij speelt gemeen. Ik zeg: ik speel helemaal niet gemeen. Dat is toen volledig geëscaleerd. Dat was het einde van Sinterklaasavond: 'Het zal best een trauma zijn. Ik heb tests gedaan voor ptss, maar nooit naar de uitslag gevraagd. Ik hoef dat stempel niet op mijn hoofd te hebben. Ik weet van mezelf dat ik misschien een lichte vorm heb. Toch is de missie het voor mij waard geweest. We hebben dikke lol gehad met zijn allen: 's avonds een potje kaarten, met een gitaar bij het kampvuur. De periode heeft me gevormd. Ik ben een doorzetter geworden. Ik stort me voor de volle 300 procent op mijn werk in de ouderenzorg. Maar naarmate ik ouder word, en ik zie hoe het in Afghanistan nog steeds uit de hand loopt, vraag ik me ook steeds vaker af: waar zijn we nou allemaal mee bezig geweest?, aldus Marlous