Yvonne Lanooy

Het oorlogsverhaal van Yvonne Lanooy, die in de Tweede Wereldoorlog eerst bij haar Duitse grootouders van moederskant in Meissen (Duitsland) woonde, omdat haar vader hoopte daar niet op te vallen. In Nederland werd hij gezocht door de Sichterheitsdienst, omdat hij co-auteur was van het boek 'Mussolini en Hitler in hun hemd'. Hieronder de hoofdlijnen van haar verhaal.

Mijn verhaal

Yvonne Lanooy (foto rechts) vertelt:
"10 mei 1940: voor Nederland begint de 2^e Wereldoorlog met een bombardement op Rotterdam. Wij wonen in Den Haag. Mijn ouders konden vanaf hun dak zien hoe groot de brand was. De moeder en broer van mijn vader woonden gezamenlijk in een huis aan de Schiekade, direct naast het centrum van de stad. Zouden zij nog in leven zijn? Wie had er toen telefoon. Mijn ouders moeten in angst gezeten hebben".

Hitler in zijn hemd

Yvonne vervolgt: "Mijn vader ook, omdat hij 'Hitler in zijn hemd' had geschreven. De Sicherheidsdienst zou hem op het spoor kunnen komen en gevangennemen. Wat te doen? Zij besloten naar de ouders van mijn moeder in Meissen te gaan met het idee dat de Duitsers hem dáár niet zouden zoeken. Ik was toen nog geen 4 jaar oud. Bij mijn oma kregen we één kamer. Mijn vader ging werken bij een drukkerij in Dresden (overleefde de grote brand aldaar) en mijn moeder in een fabriek. Ik ging naar een kleuteropvang".

Terug in Nederland

"In de zomer van 1941 werd ik door mijn ouders (foto rechts) teruggebracht naar Nederland en mocht bij oma en oom aan de Schiekade wonen. Mijn ouders gingen terug naar Duitsland. Lang is mij niet duidelijk geweest waarom ik naar Rotterdam werd gebracht".
"Pas toen ik al volwassen was realiseerde ik mij dat in het begin van 1942 ook mijn moeder terugkwam uit Duitsland. Ik zie haar uit de trein komen op het Centraal Station met een rieten wiegje op wielen. Daar lag mijn broertje in. Er moet in Meissen destijds geen plaats geweest zijn voor 2 kinderen waardoor ik naar oma in Rotterdam was gebracht".

Naar school

"Nu woonden ook mijn moeder en broertje bij oma. Een tweekamer-woning met bedsteden. De bedsteden waren gesloopt en gaven daardoor wat meer ruimte in huis. Ik kreeg een vriendinnetje in de straat. Het leven was prima. Maar in feite was het huis natuurlijk te klein. Mijn vader kwam weer even terug uit Duitsland en huurde voor ons een huis aan de Jan Luykenstraat in de wijk Spangen. Pa weer weg naar Meissen.
Ik was 5 jaar (foto rechts) en ging naar de Montessori kleuterschool aan de Blokmakerstraat, een zijstraat van de Schiedamseweg. Daar leerde je al schrijven, rekenen en taal", aldus Yvonne.

Staphorst

Tijdens de hongerwinter komt Yvonne in Staphorst terecht, omdat daar nog voedsel te verkrijgen was. Yvonne herinnert het zich nog goed:
"In de buurt van Staphorst reden we mee met iemand die ons een boterham met spek gaf. In Staphorst was de lagere school ingericht voor mensen die onderweg waren. Onderwijs werd niet meer gegeven, want de kolen, waarmee destijds werd verwarmd, waren er niet meer. Op de vloeren in de lokalen was stro gelegd. Iedereen kon daar hutje-mutje bij elkaar slapen. Ik was zó misselijk geworden van die boterham met spek, dat mijn moeder bij een boerderij aan de overkant ging vragen of we daar konden overnachten. Prima, maar mama moest in het hooi slapen en voor mij was er een bed in een klein kamertje".

Refugé

Yvonne vervolgt: "De volgende morgen vroeg het echtpaar, dat geen kinderen had, of ik niet kon blijven. Ze hadden altijd al een refugé willen opnemen. Mijn moeder vertrok te voet en liet mij daar achter. Wat je al niet doet in geval van nood. Kennelijk was ik al zo vaak verhuisd dat ik het niet erg vond.
Ongeveer een week later kwam mama op de fiets voorbij. Kijken hoe het met mij ging. Ze had allerlei voedsel bij zich en ging naar Rotterdam. Na een aantal dagen kwam ze weer langs, nu met een aardappelkistje voorop de fiets. Daarin zat mijn, van oedeem dikke, driejarige broertje" (foto rechts: Yvonne en haar broertje).