Reacties en oproepen

Op deze pagina kunt u uw reacties en oproepen plaatsen.
Mail deze naar info@oorlogsverhalen.com

Schilderij opgedoken van Nicolaas van Yperen (2)

Ik lees zojuist in de reacties het verhaal van de schilder Nicolaas van Yperen en het verzoek erbij om schilderijen en tegeltjes van hem te melden. Laat ik er nu juist een schilderij vinden dat te koop wordt aangeboden op Marktplaats (foto rechts). Ik wilde dat graag doorgeven, want misschien willen de erven dit wel graag weten.
Vriendelijke groet,
Annelies Mansoor

Redactie: we hebben uw bericht doorgegeven aan Yvonne van Putten-van Yperen (kleindochter Nicolaas). 

Wandtegeltjes van Nicolaas van Yperen in ruil voor eten (1)

Graag zou ik het oorlogsverhaal van mijn opa, Nicolaas van Yperen (foto rechts), voor de toekomst bewaard willen zien zodat het niet verloren gaat. Bijgaand dit bijzondere verhaal, geschreven door mijn oom Cees van Yperen. Er werd vroeger niet over gesproken wat opa had ondernomen. Ik heb het zelf ook uit de krant vernomen. Het was in de hongerwinter van 1944/1945 en mijn opa, die kunsthandelaar en kunstschilder was, moest op zoek naar eten. In weer en wind ging hij op de fiets met massieve banden over slechte wegen naar Overijssel en Gelderland te gaan met fietstassen vol wandtegeltjes en klompjes beschilderd met Hollandse tafereeltjes om deze te ruilen voor voedsel voor zijn gezin met 7 kinderen. Hij heeft deze tocht zeven maal  gemaakt. Het zou mooi zijn als er anno 2023 een tegeltje of klompje terug zou worden gevonden. Ter nagedachtenis van mijn opa. Misschien heeft iemand nog zo'n tegeltje. Ik zou het graag weten. (Reacties graag naar info@oorlogsverhalen.com) Ik hoop dat aan dit verzoek en voor het bewaren voor de toekomst van dit verhaal bij de Stichting Oorlogsverhalen gehoor zal worden gegeven.  Alvast mijn hartelijke dank hiervoor. Ook namens mijn oom Cees van Yperen!
Yvonne van Putten-van Yperen (kleindochter)

Redactie: het verhaal van Nicolaas van Yperen is inmiddels opgenomen in de collectie van de Stichting Oorlogsverhalen en hier >> te lezen.

Vier ingestuurde verhalen bij de 4-Mei-Herdenking-2024:

4 mei ben ik 2 minuten stil (1)
Dit is het verhaal van mijn moeder: "Beppie Velthuijsen (toen 11 jaar) woonde met haar ouders,  broers en zussen op de Voorstadslaan in Nijmegen. Op 20 september 1944 bekeek ze met haar familie de uittocht van de Duitsers,  die via  een sluiproute naar het noodhospitaal liepen. Toen werd de Voorstadslaan getroffen door een granaat. Beppies vader, moeder en zus stierven ter plekke. Beppie (mijn moeder) werd naar het ziekenhuis gebracht. Waar een dokter constateerde dat ze was overleden. Aan haar voeten werd een label bevestigd met naam, adres en de mededeling "is bediende". Maar iemand ontdekte dat Beppie met haar ogen knipperde. Ze werd meteen geopereerd en overleefde de oorlog". Ika Gommers (dochter van Beppie Velthuijsen) 

Schietpartij op De Dam (2)
"Mijn moeder Anna Wilhelmina Smit-Pruijs. Ze had een dochtertje van bijna 2 jaar en was van mij zwanger.Ze woonde in de Barenszstraat no.36 in Amsterdam. Op 7 mei 1945 was iedereen blij omdat de Duitsers capituleerden. Iedereen hing uit het raam, toen er Duitsers op de motor aankwamen rijden.
Ze schoten op de mensen die uit het raam hingen. Ook op mijn moeder, maar die liet zich op de grond vallen. Mijn moeder was 8 maanden zwanger van mij.
Die middag vroeg een buurmeisje of mijn moeder mee ging naar de Dam omdat er feest was op de Dam. Mijn moeder is niet meegegaan.
'S avonds kreeg ze te horen dat bij de schietpartij op 7 mei het buurmeisje op de Dam was doodgeschoten. Ik ben geboren op 11 juni 1945 op de dag dat de laatste Duitsers vertrokken uit Nederland. Dit is het verhaal wat mijn moeder vertelde".
Mevr. E.G. Waasdijk-Pruijs

Ondergedoken Joden in Wartena (3)
Mijn moeder Baukje de Vries en haar vader Tiele Spijkstra, hadden een Fourage bedrijf van de CAF aan de Hoofdstraat in Wartena (Warten in het Fries), een dorpje in Friesland (foto rechts). In het pakhuis waar de voorraad lag stond een bascule om alles af te wegen. En daaronder zat een luik waar mijn grootouders Tiele en Baukje Joden verborgen. Mijn moeder (roepnaam Zus) zat in het verzet en -zo vertelde zij- moest brieven wegbrengen op de fiets. Ze vertelde ook dat ze eens was aangehouden door de Duitsers en zo geslagen was, dat ze de striemen op haar rug had en alleen een badpak aan kon hebben. Inmiddels is mijn moeder overleden.
Het laatst zat mijn moeder in een verpleeghuis in Wolvega en daar speelde het volgende af: zij had daar een eigen kamer en de verpleging vertelde mij dat ze alle naamplaatjes en nummers van de hele gang er af gehaald had. De laatste dagen van haar leven daar is ze gevallen (heup gebroken). Ze durfden haar niet meer te opereren. Mijn halfbroer Tiele Spijkstra, vernoemd naar zijn opa, en ik moesten bij de dokter komen om te overleggen wat er moest gebeuren met onze moeder. De dokter vroeg ons toen ook of onze moeder soms in het verzet heeft gezeten. Dat konden wij bevestigen. De dokter vroeg dit, omdat hij wist dat mijn moeder alle alle naamplaatjes in de gang had verwijderd. Ze wilde niet herkend worden. Dat was ook zo in het verzet. Mijn moeder is in dit verpleeghuis dus heel erg bezig geweest met haar herinneringen uit de Tweede Wereldoorlog.
Wat wij ons afvragen nu mijn moeder er niet meer is: "Zijn er misschien nog Joden in leven (of nabestaanden) die in Wartena bij mijn opa en oma onder dat luik hebben gezeten?"
De wereld moest eens weten wat zich daar in Warten heeft afgespeeld. Dit verhaal mag niet verloren gaan. Mijn opa Tiele Spijkstra zou een lintje verdient hebben met het redden van zoveel Joden!
Met vriendelijke groeten,
Franklin Alblas (geboren op 23-06-1946 te Bloemendaal).

Mijn opa (4)
Mijn opa was wachtmeester van de koninklijke marechausee ten tijde van de oorlog.
Hij riskeerde zijn eigen leven om piloten die een vliegtuigcrasch hadden overleefd weer naar Den Helder te brengen, zodat ze naar Engeland konden om daar weer ingezet te worden.
Om deze reden is hij ook vermoord door mede dorpsgenoten.
Muriel Verheijen

Mooie reactie op filmreportage Jetty Heemskerk

Het is een tijdje geleden dat ik door jullie gefilmd werd (zie hiernaast). Maar ziedaar: menigeen grijpt er op terug en dat leidt tot hernieuwde contacten met mensen uit mijn jeugd in Indië. Zo ook met de heer Gerrit B. Je bent dan helemaal terug in de tijd en vele kampverhalen komen boven. Zijn moeder was bevriend met mij. We zullen elkaar eerdaags gaan ontmoeten. Mochten  nog meer personen interesse hebben, dan hoor ik dat graag.
Voor nu alvast hartelijke groet van 
Jetty Heemskerk 

Werkpas van mijn opa

Beste mensen van Oorlogsverhalen,
Wij zijn de zolder aan het opruimen en toen kwamen we een werkpas tegen van mijn opa die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt. We hebben wel eens gehoord dat hij vast heeft gezeten in een kamp, maar meer weten wij niet. Mijn opa Jan wilde er nooit over praten. Hebben jullie misschien meer informatie over welk kamp  hij heeft gezeten? Ik stuur de foto's van zijn werkpas in de bijlage. 
Met vriendelijke groet,
Jeffrey Weerdt 

Redactie:

Beste Jeffrey,
Wij denken dat jouw opa voor de Arbeitseinsatz heeft moeten werken in de staalfabriek van de Firma Hermann Rüter in Langenhagen bij Hannover. Of er op dat moment in Langenhagen al een concentratie/werkkamp was, is ons niet bekend. We vermoeden dat er wel al barakken stonden, waarin de mensen, zoals jouw grootvader, waren ondergebracht om te werken in de fabrieken van de Duitse oorlogsindustrie. Wat zeker is dat er vanaf 1944 sprake was van het Kamp Hannover-Langenhagen, maar dat was alleen voor vrouwen. Het was een nevenkamp van het grote concentratiekamp Neuengamme. Misschien kun je meer informatie over dit onderwerp vinden bij de Gedenkstätte Neuengamme. Zij hebben ook een website in het Nederlands. (De blauwe onderstreepte woorden zijn doorlinks naar meer informatie).
Succes met je zoektocht!

Onderduik familie Cohen bij gezin Biemold (1)

Dank voor jullie prachtige verhalen over een vreselijke periode die nooit, maar dan ook nooit meer terug mag keren. Ik las jullie verhaal over het gezin Biemold en de onderduik bij hen van de familie Cohen uit Groningen.
Van deze familie hebben negen mensen het niet overleefd. Ze zijn vermoord in Duitse concentratiekampen.
Graag attendeer ik uw Stichting erop, dat voor hen Stolpersteine zijn geplaatst bij het laatste Groningse adres waar de familie Cohen ingeschreven stond voor ze moesten onderduiken.
Harry Hadders
Redactie: Dank voor uw informatie. We hebben het toegevoegd aan het oorlogsverhaal van de Familie Biemold, dat hier >> is te vinden.

Onderduik familie Cohen bij gezin Biemold (2)

Harry Hadders meldt ook, dat er een schilderij met een portret van Helga Cohen, de enig overlevende van deze familie, is gevonden op de zolder van een boerderij in Peize.
Het is geschilderd door de schilder A.T.M. Verdonk, die in de dertig en veertiger jaren van de vorige eeuw in de stad Groningen woonde.
Op de website DitisPeize.nl wordt hierover melding gemaakt van het volgende:

" Een dorpsgenote meldt dat de geschilderde dame een oud inwoonster van Peize is namelijk mevrouw Helga Carin Cohen .
Haar zoon, Harrij Nijenhuis, die woonachtig is in Gambia, heeft haar dit laten weten.
Helga Cohen (rechts op de foto) is in de Tweede Wereldoorlog als joodse onderduiker op de Boerlaan -tegenover Arie Huberts (autoschade)- 3,5 jaar woonachtig geweest.
Na de oorlog heeft ze circa 30 jaar op de Zuurseweg gewoond.
Het is haar zoon niet bekend of er een bijzondere aanleiding was om het schilderij te laten vervaardigen".

Het oorlogsverhaal is hier >> te vinden

Ontmoeting 79 jaar na Slag om Arnhem

In september 1944 was mijn moeder als heilsoldate werkzaam in het kindertehuis van het Leger des Heils in Arnhem. In verband met de luchtlandingen werden we naar Apeldoorn geëvacueerd. Daar werd ontdekt dat men alle medicijnen van de kinderen had vergeten. Om deze alsnog op te halen ging mijn moeder terug naar Arnhem, met mij in een bolderkar. Toen we in het kindertehuis aankwamen konden we vanwege de felle gevechten tijdens de Slag om Arnhem niet meer het huis uit. Mijn moeder zette mij in een hoek en ging er zelf voor staan om me te beschermen. Na de gevechten zijn we naar Achterberg geëvacueerd.
J.L.Dekker

Reactie van Ria van Voorn:

Beste Jos(je)
Onder die naam ken ik je nog. Ik ben Ria van Voorn-Meijwes. Mijn ouders waren officieren van het Leger des Heils en als zodanig werkzaam in het kinderhuis in Arnhem. Ik herinner me ook nog wel je moeder. Dat jullie naar Achterberg zijn geëvacueerd is mij niet bekend. Wij hebben de rest van de oorlog in vakantiehuisjes in Nunspeet gewoond. Daarna kort naar Maarssen. Daar heb ik nog een foto van alle kinderen met ook jouw moeder en jou er op.
Groeten,
Ria van Voorn

Ontmoeting na 79 jaar 
Heel leuk een reactie te krijgen van iemand die me in 1944 heeft gekend. Het contact met mevrouw Van Voorn is inmiddels tot stand gekomen. We gaan elkaar volgende week ontmoeten. Dank!
Jos Dekker

Redactie: een verslag van deze ontmoeting en meer informatie is hier >> te lezen. 

Complimenten en bedankt voor jullie oorlogsverhalen website!

Indië in je Ziel op tv (1)

Na de afleveringen op tv bij Omroep MAX van de serie 'Indie in je Ziel' moet ik aan u kwijt dat ze een geweldige indruk op mij hebben achtergelaten. Weliswaar zijn ze anders dan 'Archief van Tranen', maar de impact is navenant. Buitengewoon goed dat uw bijdragen juist nu verschijnen na die domme excuses van de niet-weters (Het grote Indië-onderzoek-redactie). Zet uw werk voort als waardevolle bijdrage aan de Nederlandse geschiedschrijving in woord en beeld. Bravo!
Vriendelijke groet, 
Kees Boots

Indië in je Ziel op tv (2)
Ik zat met mijn moeder, mijn oma en mijn tante in het kamp Ambarawa IV (tekening: Ambawara- Collectie Museon). Ik heb het er 'leuk' gehad: beschermd door de liefdevolle koestering van deze drie, de hele dag buitenspelen en eten wat je voor je neus kreeg. Oma liet me wel eens een bepaald plantje zoeken dat gezond was en dat ze dan door de agaragarpap snipperde. Op een avond in 1945 , ik was vijf jaar, moesten we met z'n allen naar de appelplaats. Het stond tjokvol met vrouwen en kinderen. In het pikkedonker stonden we daar te wachten en te wachten. Na een poosje stond er in de verte een Jap op een podium iets te schreeuwen. Toen hij klaar was bleef het doodstil. Plotseling hoorde ik iemand aarzelend en heel zachtjes iets zingen. Steeds meer stemmen begonnen mee te zingen, te schreeuwen, te juichen. Ik stond aan de hand van mijn moeder, keek naar haar op en zag dat de tranen haar over de wangen liepen. Sindsdien moet ik altijd huilen als het Wilhelmus gespeeld wordt.
Edith Ferrée-Donck

Indië in je Ziel op tv (3)
Met veel interesse  kijk ik naar de serie 'Indie  in je Ziel'. Heel, heel herkenbaar. Ik ben Robert Willem de Bas, geboren te Garut op 31-08-1940. Mijn vader Gerard Dirk de Bas had een plantage in Garut onder de naam 'Weltevreden', waar ik eigenlijk als enig kind nog eigenaar van ben. Maar de plantage is genaast door de Republiek Indonesia.
Mijn vader was KNIL soldaat en tewerkgesteld  aan de Birma Spoorweg. Hij is overleden op 24 oktober 1943 en begraven op Ereveld Kanchanaburi in Thailand (foto rechts). Ik heb mijn vader nooit bewust gekend, maar heb alleen een vage afscheidsherinnering voor hij gevangen genomen werd. Mijn moeder en ik hebben via diverse omzwervingen o.a. gezeten in Jappenkampen in Malang, Soerabaja en in Batavia in het Kramat kamp. Ik heb er PTTS aan overgehouden en heb een uitkering WUBO (Wet uitkering Burger oorlogsslachtoffers). Graag wil ik mijn verhaal delen met de Indo-gemeenschap.
Robert Willem de Bas

Oorlogsschoenen

In het Weekblad Waalwijk staat een artikel over mijn vader die onder dwang van de Duitse bezetter houten sandalen moest maken. Hij heeft er duizenden gemaakt. Maar al heel gauw kreeg hij van de Duitsers te horen dat zijn sandalen vernietigd werden op bevel van een hoge SS-er. Die vond mijn vaders sandalen te goed voor joden in de werkkampen. Want daarvoor waren ze bestemd. Mijn vader had de houten zolen in de breedte doormidden gezaagd, en ze vervolgens verbonden met een stukje leer. Zo kon je voet 'zwikken' waardoor je er beter op kon lopen. Maar dat vond die SS-er veel te comfortabel voor joden. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee, dat de joden in de oorlog zo hebben geleden en dat hen zelfs door de Duitsers niet gegund werd op deze houten sandalen van mijn vader te lopen.
Ik ben 88 jaar en heb de oorlog bewust meegemaakt. Zo heb ik meermalen in een eigen gemaakte schuilkelder in onze tuin geschuild voor de Duitse bombardementen eind 1944 vanaf de Hoekse Waard op bevrijd Waalwijk.
Ik heb een aantal van bewaard gebleven houten sandalen gemaakt door mijn vader aan het Schoenenmuseum geschonken, zodat ook dit verhaal bewaard blijft.
Bep Pullens

Vliegveld Tempelhof Berlijn WO2

Dit is het verhaal van mijn vader. Hij heet Molle Koolstra, maar is in 2015 overleden.
Hij begon pas met vertellen, nadat mijn moeder overleden was (ik moest wel naar zijn verhaal vragen). Hij werkte tijdens het begin van de oorlog als electrien in Leeuwarden. Daar werd hij- hij was toen rond 20jaar- onder dwang weggehaald om in Berlijn aan de lichtmasten van het vliegveld te werken voor de Duitsers. Ze moesten 1 keer per week naar een soort bioscoopje waar pro Duitse films gedraaid werden. De Nederlandse dwangarbeiders- waaronder mijn vader- namen kevers mee, die lieten ze vliegen als verzet om het filmbeeld te boycotten. Ik geloof dat hij daar anderhalf jaar gewerkt heeft. Ze sliepen in barakken onder slechte omstandigheden en kregen erwtensoep te eten van rauwe erwten en er zaten roestige spijkers door. Hij werd erg mager maar doorstond deze tijd wel.
Marijke Koolstra

Kruimeltjes 
Ik was zelf nog een jong meisje, net begonnen in de horeca. 
In een gezelschap viel mijn oog op een oude dame. 
Ze zat heerlijk te genieten van haar lunch. 
Vooral haar tevreden uitstraling viel mij op. 
De bordjes gingen schoon leeg. 
Maar toen gebeurde het volgende...
De dame maakte steeds haar vingertopje nat. 
Ze tipte de kruimeltjes van het bord en stopte ze in haar mond. 
Dat deed ze net zolang tot alle kruimeltjes op waren. 
Ik ging de borden uithalen en als laatste kwam ik bij de bewuste dame. 
Met een grote glimlach zei ik "ik zag u zo lekker eten mevrouw, zelfs de kruimeltjes heeft u opgegeten"
De dame kijkt mij aan en zegt" Lief kind, kruimeltjes zijn ook brood"
Ze vertelde dat ze in Auschwitz' had gezeten en daar vreselijke honger had geleden. 
Ze had de verschrikkingen overleefd. 
Maar sinds die tijd had ze zich voorgenomen nóóit meer één kruimel eten weg te gooien. 
Vanaf dat moment ging ik echt anders kijken naar eten. De verspilling en het gemak waarmee wij eten weggooien. 
Ik probeer dat zo min mogelijk te doen. 
Ze komt nog regelmatig in mijn gedachten langs deze dame. 
Mijn kruimeltjes zijn altijd voor de vogeltjes in de tuin. 
En dan zeg ik in mijn hoofd haar woorden....
KRUIMELTJES IS OOK BROOD!

Uit herinnering geschreven aan een bijzondere ontmoeting met een vrouw die de verschrikkingen in een vernietigingskamp overleefde. Haar naam weet ik niet. Maar ik zal haar nooit vergeten. Ze gaf mij een wijze les mee voor de rest van mijn leven🙏
Clasyna Oomkes Bronkhorst 

Foto grootouders Rob Goldsteen voor transport naar Kamp Westerbork?
Hallo,
In het kader van het project 'Achter de ster' van het Niod kwam ik een foto tegen waarop mogelijk de grootouders van Rob Goldsteen staan afgebeeld. Ik leid dit af aan de hand van initialen en geboortedata op de handbagage van een ouder echtpaar dat, volgens de info bij de foto van het Niod, in afwachting van transport op 20 juni 1943 naar Westerbork op het Olympiaplein zit te wachten. Zouden dit Salomon Levi Knap en Mathilde de Groot kunnen zijn? Is het mogelijk om deze foto ter identificatie aan de heer Goldsteen voor te leggen? 
Dennis Koopman

Beste Dennis,
Wij hebben de foto voorgelegd aan Rob Goldsteen. En hij denkt dat het zijn grootouders van moeders kant zijn. Hij schrijft ons: "Ik heb mijn grootouders van moeders kant nog in Westerbork  gezien, zover ik mij herinner zijn ze daar een paar dagen geweest voor ze op transport zijn gegaan naar Bergen Belsen. Ik denk dat de man met de hoed op mijn opa is, en mijn oma zit rechts naast hem, met haar hand bij haar keel, ze zitten op de tweede rij".
Redactie Stichting Oorlogsverhalen

Verzet tegen Japanse bezetter op Celebes

Hallo,
Ik bladerde met veel interesse jullie site door. Ik vroeg mij af of de reportage 'De Geest van de Hollander' wellicht hierin ook opgenomen kon worden. Het beschrijft voor een groot deel het verzet op Celebes ten tijde van de Japanse bezetting. Mijn vader (foto rechts) heeft daar 4 jaar op een berg ondergedoken gezeten en komt ook veel aan het woord in deze Documentaire. Ook wordt zijn terugreis naar de plek waar hij ondergedoken heeft gezeten in beeld gebracht in een reportage van AVRO's Televizier in 1995. Mijn vader heet Jan Klinkhamer en was Sergeant-Majoor bij het KNIL. De reportage staat op YouTube en is daar te bekijken >> .
Tjaard Klinkhamer

Bedankt voor podcast

Beste Oorlogsverhalen,
We hebben de potcast met het oorlogsverhaal van Egbert van Wijk beluisterd en waren onder de indruk. Heel mooi en fijn dat het verhaal bewaard blijft. Veel voldoening gewenst van uw mooie werk!! Bedankt dat u dat doet!
Barbara van Wijk

Oorlogsverhaal vertellen in de klas (Groep 4/5)

Gedicht voor Louk de Liever

Ik heb de shoa in een goed onderduikadres in Amsterdam overleefd. Toen mijn neef Louk de Liever (foto's rechts als kind) vertelde over de 53 onbekende kinderen heb ik daar een gedicht voor geschreven. Genoemd:
Onbekende kinderen
Onbewust van de grote mensenwereld
voel je toch de angst, de onzekerheid, de pijn.
Maak je onzichtbaar, onhoorbaar, klein.
Rol je op in een hoekje, dan zien ze je niet,
dan slaan ze je over.
Huil niet, roep niet, maak geen enkel geluid.
Doe of je er niet bent.
Kijk voor je ergens naar binnen gaat
naar een plekje in de schaduw, in het donker.
Zoek lapjes waaronder je kunt schuilen.
Straks lopen die grote dreigende voeten weg.
Dan ben je even alleen
met hele diepe stilte om je heen.
Ze zullen je missen,
die grote mensen die om je geven
Ze zullen je gaan zoeken
op de donkere plekken, onder de lappen en doeken,
onder de rommel waaronder je kon schuilen.
Ze voelen op die kleine plaatsen van veiligheid
waar jij ligt opgerold.
Dan voel je hun armen om je heen.
Jouw veiligheid, jouw redding,
Nu mag je trillen angst,
zachtjes huilen
van ingehouden adem,
Langzaam, heel langzaam
keer je terug tot het leven.
Geschreven door Nechamah Mayer-Hirsch
Het oorlogsverhaal van Louk de Liever, die als 5 jarig kind de holocaust overleefde, is hier >> te zien.

Executie  Klaas Snel, Arie de Waal en Jakob Brands

Onze vader, Piet Van der Roest, werd begin 1940 aangesteld als eerste geüniformeerde  grafdelver van Huizen. Huizen had toen nog maar één begraafplaats en dat was de begraafplaats aan de Ceintuurbaan. Na de oorlog vertelde hij ons, zijn drie kinderen, zijn verhaal over wat er gebeurde op 28 september 1944. Naast de begraafplaats was de gemeentekwekerij. Schuin achter die beide terreinen was het politiebureau en het Gemeentehuis. Om niet steeds via de hoofdingang van de begraafplaats te moeten omlopen via de hoofdingang aan de Ceintuurbaan naar Gemeentehuis en politiebureau  was er een vrijwel onzichtbare doorgang in de heg gemaakt. Zowel aan de achterzijde alsook aan de zijkant van de begraafplaats. Zo was je van weerskanten snel bij wie je wezen wilde.
Op 28 september 1944 sprak Arie de Waal op de begraafplaats met onze vader. Hij verliet de begraafplaats door de heg en via de gemeentekwekerij. Daar werd hij door de Duitsers opgepakt op de straat die nu Arie de Waalstraat heet. De beide andere verzetsmensen, Jacob Brands en Klaas Snel, werden elders aangehouden. Alle drie de mannen zijn gefusilleerd. Hun lichaam werd voor het politiebureau neergelegd om weg gebracht te worden en anoniem te worden begraven.
Onze vader heeft samen met politie-adjudant Hof en nog een andere politieman in de nacht de  lichamen en naar de begraafplaats gebracht en daar zo snel als mogelijk begraven in de bosrand. De naam van de tweede politieman is ons ontgaan. Misschien weet één van de lezers zijn naam.
Dat is wat wij kinderen van Piet Van der Roest hebben onthouden van wat ons lang geleden en kort na de oorlog door onze vader is verteld.
Roelie Van der Roest
Het verhaal over Klaas Snel, Arie de Waal en Jakob Brands is hier >> te lezen

Beschieting vliegtuigen Hoensbroek

Ben van jaargang 1940.
Het was in de oorlog gebruikelijk dat de Duitse " tiefflieger " laag over de straten vlogen en met het boordgeschut links en rechts tegen de gevels van de huizen schoten. Dit omdat de geallieerden soldaten beschutting zochten in de portalen.
Nu leefden wij met ons gezin in de kelder die een kelderluik had met uitzicht op de straat.
Toen mijn moeder mij in de kelder miste en naar buiten keek zag ze mij, 4 jaar, parmantig in het midden van de straat lopen terwijl er links en rechts kogels insloegen. Door de schrik heeft mijn moeder toen een miskraam gekregen ! Ik ben heelhuids teruggekeerd in de kelder. Dit gebeurde in de Emmastraat naast Bakkerij Peters in Hoensbroek, Limburg. (Op de foto de Emmastraat nu ter hoogte van nummer 83, waar de bakkerij was). In najaar 1944 zijn wij bevrijd.
Jo Poell

Bersiap: 'ik was daar'

Ja, ik was daar. Feit: de Japanse Generaal Iwabu moest zijn Peta-leger inzetten om alle blanken en alle christenen te vermoorden. En dat deden ze, en dat noemen wij bersiap. 20.000 Japanse soldaten met luchtsteun van 62 jachtbommenwerpers, dwongen de Javaanse  jongeren tussen de 8 en 13 jaar, na drie jaar indoctrinatie en militaire training om het Japanse ideaal te verwezenlijken: Azië voor de  Aziaten.
Jan Willem Hoegen
Het hele artikel van de heer Hoegen is hier >> te lezen

Reacties serie '75 jaar bevrijding Nederlands-Indië'

Op de 5-delige tv-serie '75 jaar bevrijding Nederlands-Indië', die is samengesteld uit uniek beeldmateriaal van het digitale video-archief van de Stichting Oorlogsverhalen, zijn veel positieve reacties binnengekomen. Hiernaast een van deze reacties op Facebook.
De serie is in 2020 te zien geweest bij Omroep ONS  en is nog steeds te bekijken op de website van de Stichting Oorlogsverhalen bij Uitzending Gemist.
Klik hier >> om de uitzendingen terug te zien

De Gideonsbende

Het verhaal over de Gideonsbende, te zien in de gelijknamige documentaire, is zeer interessant. De verteller Jan Bulthuis (foto rechts) is inmiddels overleden, maar dat was een zeer interessante man en de Luitenant van mijn vader in Nederlands-Indië. Vorige week nog waren wij op vakantie vlak bij het dorp Ellertshaar in Drente en daar staat een gedenkmonument van de verzetsgroep Drenthe Noord. Dappere kerels en vrouwen waren dat. Die hun leven in de waagschaal legden voor gerechtigheid met alle risico van dien. Om trots op te zijn.
Martin Voogd

Trouwjurk van parachutezijde

Mijn opa Peter Theunissen uit Schinveld (Limburg) had als boer veel landerijen en bos in eigendom. In de bevrijdingstijd reed hij s avonds met paard en wagen naar het bos om de gestrande parachutisten uit de boomtoppen te bevrijden in zijn bos.Hij sneed met een mes de touwen door en verstopte de Canadees of Amerikaan in zijn kar. Hij nam ze mee naar zijn boerderij en verstopte ze op de hooizolder. De Amerikanen werden via-via ingeseind en een paar dagen later werden de parachutisten dan snachts opgehaald ! Na de bevrijding zijn een paar parachutisten nog langs geweest om hem te bedanken met cadeaus voor zijn dochters. 
Mijn moeder had een trouwjurk van parachuutzijde !
Jeanny Bex

Mijn opa: postbode in het verzet

Ik hoorde altijd van die spannende verhalen over mijn opa die ik nooit meegemaakt had omdat die stierf in het jaar dat ik geboren werd. Maar ik weet dat mijn opa Berend Begeman voor het verzet in de oorlog werkte. Mijn opa (Berend Begeman) was postbode met een revolver van het verzet. Hij smokkelde en gaf informatie door tijdens zijn postdiensten.
Mijn opa en oma (Berend en Gezina Begeman(-Waarheid) het grootste deel van hun woning moesten afstaan aan de Duitsers en wel aan een dokter die als hij weer thuis in Berlijn zou komen een brief zou schrijven, die nooit geschreven is en hoogstwaarschijnlijk gestorven was in Duitsland nog tijdens de oorlog. Ook zijn er Poolse en daarna Canadese soldaten in hun woning geweest. Ik weet niet of er nog meer bekend is over hen in deze oorlogstijd. Ik ben de kleinzoon van Berend Begeman en Gezina Begeman-Waarhijd, mijn moeder is Trijntje Schakelaar-Begeman.
Ronald Schakelaar uit Houten
Antwoord: reacties graag naar info@oorlogsverhalen.com. 

Reactie oorlogsverhaal Robert Schabracq

In 2018 overleed mijn vader Leendert Nieuwenhuizen (1930) (foto rechts). Als jongen zat hij met zijn broer Jan in het jongenskamp Bangkong, net zoals Robert Schabracq in de video-reportage, terwijl zijn moeder met de overige vijf kinderen in het vrouwenkamp Lampersari zat en zijn vader Pieter Nieuwenhuizen afgevoerd was voor dwangarbeid aan de Birma spoorlijn.
In dagblad Trouw verscheen hierover een artikel, dat
hier >> is te lezen.
Peter Nieuwenhuizen

Ooggetuige van het begin tot het eind

In het boek 'Ooggetuige van het begin tot eind' over mijn vader Henri Max Cohen/Corwin, dat is uitgekomen ter gelegenheid van de herdenking van '75 jaar vrijheid', komt hij zelf aan het woord. Hij is in 1903 in Oldenzaal geboren. Zijn familie heeft zich daar omstreeks 1750 gevestigd. Harry is een origineel en ondernemend man. Op zijn 18e heeft hij al een eigen toneelgezelschap: 'Scaena et Musica', later schrijft hij teksten voor revues die hij ook regisseert. Eind jaren '30 is hij koerier: hij brengt Duitse vluchtelingen en hun bezittingen over de grens; na de oorlog wordt hem daarvoor een Franse onderscheiding verleend en Albert Einstein bedankt hem schriftelijk voor het aanbod hem en zijn gezin in veiligheid te brengen. Zelf overleeft hij de Duitse bezetting door aan de SD te ontsnappen en onder te duiken. Hij is in 1962 overleden. Zou u de bezoekers van uw website Oorlogsverhalen.com hierop willen attenderen?
Nora de Vries Robbé-Corwin
Meer informatie op de website "Er zit gevaar in de lucht" 

Het verhaal van Nelson Bryant
Toen wij in 2017 het huis van mijn vader Bert Duijghuisen opruimden, omdat hij naar een verzorgingshuis ging, vond ik een bajonet uit de Tweede Wereldoorlog. In de schede van de bajonet was een naam gekrast: Bryant.
Na maanden speurwerk heb ik de soldaat gevonden van wie de bajonet was. Zijn naam is Nelson Bryant (foto rechts). Hij was bij de operatie Market Garden parachutist van de 82ste Airborne Divisie-508ste regiment, D-compagnie. Hij is gesprongen op 17 september 1944 bij de Wylerbaan in Groesbeek.
In 2017 hebben wij de bajonet aan Bryant teruggegeven in zijn woonplaats Martha's Vineyard in Amerika.
Deze week ontvingen wij een e-mail van Ruth Kirchmeier. Ruth is de vrouw van onze veteraan Nelson Bryant. Helaas is Nelson op zaterdag 11 januari 2020, op 96 jarige leeftijd overleden. Wij kijken terug op mooie herinneringen die we hebben van de twee bezoeken aan Nelson en Ruth. Het eerste bezoek in 2017 om het bajonet terug te brengen en in 2019 om hem nog een keer te ontmoeten. Nelson en Ruth zijn geweldige mensen. Zijn verhalen over de tweede wereld oorlog zullen we niet vergeten. Bijzonder is dat wij in de Martha's Vineyard Times vermeld worden. Ook Nelson en Ruth vonden het bijzonder om zijn verloren bajonet terug te krijgen. Ik bedank Nelson voor wat hij gedaan heeft in de WWII, om onze vrijheid van nu mogelijk te maken.
André Duijghuisen

• In de Martha's Vineyard Times wordt Nelson Bryant herinnerd. Het artikel is hier >> te lezen
• Het bijzondere oorlogsverhaal van Bert Duijghuisen is hier >> te lezen.

Fusillade van mijn vader Klaas Snel
Na de Fusillade op 28 september 1944 in Huizen van mijn vader de heer Klaas Snel en de heren Jaap Brands en Arie de Waal, moesten wij binnen 6 weken ook uit ons huis Eemnesserweg 60 en uit de Timmerfabriek Eemnesserweg 64. We konden bij een broer van mijn moeder en zijn vrouw, de fam. J.H. van Hees, komen. Ook Opa Snel ging mee. We hebben daar tot 31 december 1944 gewoond, de meubels waren opgeslagen. Toen kreeg mijn moeder via Makelaar van den Born woning Populierenlaantje 4. De bewoners waren naar Amsterdam bij hun bedrijf. Tot drie keer toe kwam er ‘s avonds een Duitse militair om te vertellen, dat er een houtbewerkingsmachine was meegenomen. Na de bevrijding op 5 mei 1945 wilde mijn moeder heel snel in de fabriek kijken. Ze zocht contact met de heer van Wiefferen en binnen 1 week konden we erheen. We moesten vanaf het machinegebouw erheen lopen, allemaal tussen vlaggetjes door, want er lag nog veel munitie in de grond verborgen. Dat is later door Duitse militairen opgeruimd.  De motor van mijn vader stond ook in het machinegebouw. Een Douglas. Die had een aantal jaren in de grond verborgen gezeten. Pas in juli 1945 konden we terug naar de Eemnesserweg en gingen nu op nr. 62 wonen. Alle drijfriemen van de machines waren ook door de Duitsers meegenomen.
Mevrouw F. Muts-Snel
Meer over Klaas Snel en zijn kameraden Jaap Brands en Arie de Waal is hier >> te lezen

Mortier beschieting Dutch Batter Franqois Scheltinga

Mijn zoon korporaal Franqois Scheltinga was in 1992 vrachtwagenchauffeur/KVV-er bij Dutch Bat 1, waarvoor hij op 16 november 1992 naar Joegoslavië werd uitgezonden.  
Op 7 december 1992 was mijn zoon als een van de chauffeurs met anderen in vrachtwagens onderweg van Tuzla naar Klandaj. Deze weg werd Bomb Alley genoemd. Om ongeveer 16.45 uur vond er een mortierbeschieting plaats. Mijn zoon werd door de voorruit in zijn arm getroffen door een granaatscherf, waardoor hij een grote wond aan zijn pols opliep. Hij bleef daarna veel pijn en koorts houden.
In Nederland werd later de diagnose leukemie gesteld. Hij is vele maanden in het UMC behandeld: spoelen , plasma, chemokuren en beenmergtransplantatie. In juli 1993 komt Franqois weer thuis. Maar het ging steeds slechter met hem en hij werd opnieuw opgenomen in het UMC.
Op 7 maart 1994 overleed mijn zoon. Hij werd slechts 19 jaar. Hij is begraven in Hoenderloo. Bijgezet bij zijn opa Joop Scheltinga, die marechaussee was en in 1976 overleed aan de tropenziekte amoebe dysenterie, die hij had opgelopen toen hij van 1948-1950 diende tijdens de oorlog in Nederlands-Indië. Zij rusten in liefde !.
Frans Scheltinga.
Het hele verhaal over Franqois Scheltinga is hier te lezen >> 

De kinderen Engelenburg

Ik kwam uw korte documentaire tegen over de kinderen Engelenburg die op 29 oktober 1945 zijn omgekomen tijdens de Bersiap. Mijn oma was de volle nicht van hun vader en het moet ook voor haar vreselijk zijn geweest. Bedankt dat u dit gedeeld heeft, ik vind het enorm ontroerend dat u ook een bloemetje voor de lieve kindjes heeft achter gelaten. Wie weet gaan wij dat ook op een dag doen met de familie. Heel erg bedankt!
Met vriendelijke groet,
Eva van Geenen
Antwoord: de documentaire over de familie Engelenburg is hier >> te zien

Verhaal van Arend Jan van den Berg
Door een TV-uitzending (ONS) werd ik opmerkzaam gemaakt op uw site www.oorlogsverhalen.com. Zelf heb ik in mijn jeugdjaren de oorlog geheel meegemaakt en daarna de herinneringen daaraan nooit meer losgelaten. Voor mijn vier kleinzoons, die inmiddels ook al volwassen zijn, heb ik mijn herinneringen opgetekend. Ik doe die u ook hierbij toekomen en voeg daaraan ook twee foto’s toe uit 1943 en 2018.
Ik ben 85 jaar.
Arend Jan van den Berg.
Antwoord: U kunt het oorlogsverhaal van de heer Van den Berg hier >> lezen

Vergeven, nooit vergeten

Ik las het schrijnende verhaal van Jannus Priem "VERGEVEN, NOOIT VERGETEN". Uw website geeft de tekst letterlijk weer. Maar er ontbreekt een stuk dat zijn verhaal nog schrijnender maakt, en dat is het hoofdstukje NA DE OORLOG. Daarin valt bijvoorbeeld te lezen: "Na de oorlog ontving Jannes een brief van het Ministerie van Oorlog. Hij moest gekeurd worden voor de militaire dienstplicht. Ondanks alle verwondingen die hij aan de oorlog had overgehouden, werd Jannes toch goedgekeurd. Hij moest naar Nederlands-Indië om te vechten." 
B.Wellerdieck
Antwoord: We hebben dit feit toegevoegd aan het oorlogsverhaal van Jannes Priem. Dit is hier >> te lezen

Het verhaal van Doortje

Al tijden ben ik doende het verhaal van Doortje duidelijker te krijgen.
Zij was een Joods meisje, dat bij mijn ouders, die beiden in Putten geboren zijn, in 1943 met haar broer was ondergedoken in ons huis aan de Schoolstraat in Nijkerkerveen. Via de kruidenier Jan Zwart zijn ze bij mijn vader en moeder ondergebracht. Kwam ze uit Nijkerk? 
Helaas zo gaat het verhaal, zijn ze verraden en werden ze weggehaald en waar ze naar toe gegaan zijn weet ik niet. Ik was op de avond van wegvoering 2 1/2 jaar.
Heeft iemand misschien nog informatie over ondergedoken joodse mensen in Nijkerkerveen en/of omgeving? Mooi zou ik het vinden de achternaam van Door te weten te komen.
Peter van Nieuwenhuizen
Antwoord: reacties graag naar info@oorlogsverhalen.com. 

Op zoek naar het graf van mijn opa in Indonesië

Ik ben de kleinzoon van Fredrik Jacob Keizer. Mijn grootvader is geboren in 1898, kwam bij de Gouvernements Marine in Nederlands-Indië terecht en kreeg uiteindelijk het gezag over het motorschip de Fazant. De geschiedenis van de FAZANT  is  hier >> te lezen.  Mijn grootvader is gevangen genomen en overleden  op 23 april 1945 in kamp Bangkong op Java .
Ik zag zojuist uw oorlogsverhaal op ONS.TV en daar werd Bangkong benoemd. Ik ben al jaren bezig om mijn grootvader 'terug te vinden' maar zijn graf is onbekend en zoals dat heet...buiten de erevelden begraven.  Jammer dat er nooit aandacht aan de Gouvernements marine in Nederlands Indie  is besteed.  Mijn moeder en grootmoeder hebben in kamp Tjideng 3  jaar gevangen gezeten maar zijn daar levend uitgekomen. 
Het verhaal is mijn frustratie dat ik mijn familie in Indie met name mijn grootvader nooit heb kunnen vinden om hem die eer te geven die hij verdient omdat hij zijn leven voor ons gegeven heeft.  
Misschien zijn er mensen die dit lezen, die meer weten over mijn grootvader en waar hij begraven is. Hij ligt niet op een van de erevelden op Java van de Oorlogsgravenstichting . Dat weet ik inmiddels.
Ruud de Heer
Reacties graag naar info@oorlogsverhalen.com. 

Vliegboten in Nationaal Militair Museum
Voorafgaand aan de recente uitzending met de indrukwekkende evaring van mevrouw Josine van Aggelen bij de Japanse luchtaanval in het Australische Broome heb ik een introductie artikel over haar gelezen in de VPRO gids, waarin ze verteld dat ze het jammer vindt dat in ons land het drama van Broome nagenoeg onbekend is.
Wellicht is het voor haar fijn om te weten dat in het Nationaal Militair Museum, op de voormalige vliegbasis Soesterberg, bij de daar tentoongestelde originele Dornier wel over Broome gesproken wordt. Dit vindt z'n oorsprong vanuit het voormalig Militaire Luchtvaart Museum (MLM) te Soesterberg, waar veel aandacht besteed werd aan Nederlands-Indië (t/m Nieuw-Guinea 1962), zowel de ML-KNIL, de Marine Vliegdienst als de Koninklijke Luchtmacht ('60-62). Daar werd o.a. aan de hand van de Dornier, B-25 Mitchell, een foto galerij en persoonlijke spullen van militairen uit die tijd de geschiedenis verteld (ook Broome). Ook werd stilgestaan bij de Militaire Willemsorde van Jacob Pieter van Helsdingen en Karel Doorman (beiden MWO 3e kl). Na het samengaan van het MLM en het Legermuseum uit Delft naar het Nationaal Militair Museum (NMM), wordt op meerdere plekken de geschiedenis van Nederlands-Indië getoond.
Henk Drost
voormalig rondleider MLM en NMM
Antwoord: Dank voor uw informatie. We hebben uw email doorgestuurd naar Josine van Aggelen. Het oorlogsverhaal van haar is hier >> te zien

Mijn gedicht over bomardement Rotterdam 1940

Hierbij mijn gedicht Het Bombardement Rotterdam 1940:
Het Bombardement 
De dag het jaar dat iedere Rotterdammer kent 
De hele stad verwoest 
Omdat het van de Duitsers moest 
Alles is inmiddels achter de rug 
Stad zonder hart 
Maar de vooroorlogse stad komt nooit meer terug 
Het bombardement.
Geschreven door Danny van Strien

Hongerwinter in Den Haag

Het was in de hongerwinter van 1944-’45 dat ook mijn vader en moeder aan eten moesten zien te komen voor ons gezin. Ik was toen een kind van 12 jaar. Er was nauwelijks nog gas, licht en water. Van naar school gaan was geen sprake meer omdat ook onze school in de Daquerrestraat gesloten was. Hout voor de kachel haalden we met een omgebouwde oude kinderwagen in het Scheveningse spergebied voor zover we tenminste bij de doorlaatposten door de Duitse wachtposten werden toegelaten. De Duitsers die ons land bezet hadden, gingen steeds vaker op zoek naar mannen die ze nodig hadden om in Duitsland te werken, de beruchte razzia’s. Vader zat daarom vaak ondergedoken en moeder moest maar zien hoe ze de touwtjes aan elkaar moest knopen. Het werd voor haar op den duur ondoenlijk om ons, opgroeiende kinderen, eten te geven. Kleren waren nog maar nauwelijks te koop. Zij wist niet hoe het verder moest.
Op een decemberdag in 1944 vertelde ze mijn twee jaar oudere broer en mij dat wij ergens in Friesland een tante hadden wonen en dat we daar misschien wel naar toe konden gaan. Het zou daar veel beter zijn dan waar we nu woonden: Den Haag. Het plaatsje heette Pingjum. We hadden er nog nooit van gehoord. Het lag wel 350 kilometer naar het noordoosten. En in Deventer woonde ook verre familie. Misschien konden we daar ook langs gaan. Je wist maar nooit of zij ons onderdak konden geven. We kregen het adres mee en samen met mijn broertje ging ik, een jongetje van 12 jaar, moederziel alleen lopend op weg naar Friesland...
Nico van der Meer (87 jaar)
Antwoord: We hebben een nieuwe themapagina gemaakt: de Hongerwinter. Daarop is ook het hele verhaal van Nico te lezen. 

Dagboeken Arbeitseinsatz
Mijn naam is Arie Kruijswijk. Ik ben geboren in 1953 dus de 2^de wereldoorlog heb ik niet meegemaakt. Vers vanuit hun geheugen echter heb ik wel de verhalen meegekregen van mijn vader Zeegert en zijn broer Henk. Beiden hebben, voor de “Arbeitseinsatz”, in Duitsland moeten werken. Van mijn vader heb ik veel, meest slechte, ervaringen mondeling meegekregen.
Mijn oom Henk echter heeft minutieus aantekeningen gemaakt (met potlood) tijdens zijn verblijf daar. Maar ook van de tijd kort ervoor en erna. Na de oorlog heeft hij van deze aantekeningen 3 boekjes gemaakt, aangevuld met foto’s en tekeningen. Ook handgeschreven en met liefde ingebonden.
Arie Kruijswijk
Antwoord: het verhaal over oom Henk en de dagboeken zijn hier>> te lezen. 

Rotterdamse politie tijdens de oorlog
Mijn verhaal komt van mijn moeder, en het gaat over mijn grootvader van moederskant. Zijn naam is Douwe Plekker. Hij was politieman in de 2e wereldoorlog. Een hele moeilijke tijd. Met een korps (foto rechts Rotterdams politiecorps 1939) wat deels aan de bezetter wilde gehoorzamen, en een ander deel wat dat niet wilde doen, maar met het dilemma zat dat je wel móest gehoorzamen. Je kon niemand vertrouwen. En het was ook nog eens je broodwinning dus men was heel voorzichtig, misschien wel argwanend. 
Mijn grootvader, die een sterk rechtvaardigheidsgevoel had en een gelovig man was, moest op een gegeven moment een bevel gehoorzamen wat ging over het oppakken van Joodse gezinnen. Hij had daartoe een lijst met namen en adressen gekregen en moest dat in de middag (ik weet niet welke datum dat was) gaan doen. Maar hij kón dat niet over zijn hart verkrijgen en is `s morgens al die adressen in Rotterdam afgegaan om de mensen te waarschuwen dat hij die middag terug zou komen (samen met nog iemand van de politie- zo `n actie moest met 2 dienders gebeuren) maar op deze manier gaf hij de mensen de kans om te ontsnappen.
Die middag kwam hij, samen met een ander, maar er was niemand thuis dan op 1 adres een oude vrouw die niet meer wilde vluchten. Haar hele familie was al weg (weggevoerd of opgepakt) en zij was de enige overgeblevene.
Toen mijn grootvader op het bureau kwam, en alleen deze vrouw bij zich had, was de commandant (een duitser) ziedend van kwaadheid. Hij schold m`n opa de huid vol, maar kon er niet achter komen hoe dat nu precies zat. Mijn opa lieten ze uiteindelijk gaan. Het waren zo `n veertig adressen die mijn opa moest afgaan. Bijna al deze mensen hebben (toen) kunnen weg komen.
Ik zou zo graag willen weten, of er nog nabestaanden zijn, die dit verhaal van hun ouders of grootouders hebben gehoord.
Het is nooit opgeschreven, ook na de oorlog niet. Ik heb daarover al contact gehad met de politie in Rotterdam. Maar, zei deze oud-agent, er gebeurden wel meer dingen in die tijd, waar men later nooit over sprak. En wat dus ook nooit is uitgekomen. Toch blijft mijn nieuwsgierigheid bestaan. Is er nog een nabestaande die dit verhaal herkent? Mijn opa was een vrij lange man met bruine ogen die in oorlogsjaren in Rotterdam gediend heeft.
IK ben heel trots op hem.
Marja Vervloet
Antwoord: Misschien zijn er mensen die dit verhaal kennen. Reacties kunt u sturen naar: info@oorlogsverhalen.com

Kind in Bennekom tijdens de oorlog
Beste mensen,
In het MAX-magazine las ik een aantal oorlogsverhalen en daar stond bij dat oorlogsverhalen bewaard moeten blijven. Ik heb hen toen gevraagd of ik ook mijn verhaal over mijn oorlogservaringen op kon sturen maar zij hebben mij naar u door ver wezen. Mijn vraag aan u is dan ook of ik mijn oorlogsverhaal hoe ik als kind van 5-10 jaar aan u door zou moeten sturen. Ik woonde toen en nog in Bennekom in het zgn. spergebied na de Airborne landing bij Arnhem? Ik wacht graag uw bericht af.
Met vriendelijke groeten,
W. van Steenbergen 
Antwoord: u kunt uw oorlogvsrhaal plaatsen op www.oorlogsverhalen.com

Tips voor lezen oorlog-schrift van mijn vader

Goedemiddag,
Ik las het stukje in het Max Magazine over oorlogsverhalen. Ik heb een schrift van mijn vader van toen hij weg werd vervoerd naar Duitsland. Ik heb het geprobeerd te lezen en (het)schrijven. Het is voor mij bijna onleesbaar. Heeft u wat tips voor mij hoe ik dit kan doen?
Met vriendelijke groet,
Joke van Roon
​​​​​​Antwoord: tips graag naar vanroon.cj@gmail.com

Tijdens de oorlog per schip naar Friesland

In de hongerwinter vertrek ik als 7 jarige jongetje vanuit Delft met nog 64 andere kinderen per schip naar Friesland het enige transport per schip. 7 Dagen zaten we in het donkeren ruim. De reis ging verre van soepel menig kind word ziek. Eenmaal aangekomen in Friesland heb ik het ervaren als een slavenmarkt. Wij werden van boord gehaald en door de bevolking bekeken en betast. Als eerste werden de grootste jongens uit gezocht daarna de meisjes. Jongens konden werken op het land en de meisjes in de huishouding. Daar ik de kleinste en de jongste was werd ik met nog een paar andere naar een dorp gebracht. Daar werd ik meegenomen door een veldwachter, die ik nog altijd dankbaar ben. Ik ben nu 80 jaar en ben er nog dikwijls mee bezig . 
Aad van Vondelen 
Het hele oorlogsverhaal van Aad over de hongerwinter is hier >> te lezen

Oorlogstreinkaartje  naar Kassel

Hallo redactie, 
In bijgevoegd’* vindt u een treinkaartje van mijn vader (Frans van der Vleuten geboren te Tilburg 1919- 2010) vanuit Duitsland naar Nederland. Mijn vader heeft in Kassel (D) gewerkt voor de Juncker vliegtuigfabrieken. Zeer waarschijnlijk heeft hij daar krukassen moeten stralen. Kort na de oorlog heeft mijn vader een long operatie moeten ondergaan waarschijnlijk vanwege stof inademen tijdens het stralen. Zeker is dat hij (vrijwillig??) in Kassel (D) heeft gewerkt, van de rest ben ik niet helemaal zeker, omdat mijn vader eigenlijk zeer weinig over zijn tijd in Duitsland heeft verteld. Hij heeft het daar niet goed gehad, heeft lange dagen moeten maken, dat is wat hij weleens vertelde, maar meer dan ook niet. Ook niet waarom hij toch z’n 11 dagen naar Nederland terug mocht gaan op verlof. Het lijkt of er een ‘strookje’ aan de onderkant van het kaartje is afgescheurd?
Ik heb dit kaartje al vanaf mijn kindertijd (zo rond 1965) in mijn bezit. Het lijkt mij een bijzonder kaartje, heb zoiets nog nooit eerder gezien. Het is nu 75 jaar geleden dat mijn vader dit kaartje ‘nodig’ had!
Met groet,
Frans van der Vleuten

Contact gezocht met Karel Loos

Geachte redactie,
Vandaag kreeg ik de recente uitgave van het blad van Omroep Max onder ogen en zag dat u op zoek bent naar oorlogsverhalen. Veelal gaan oorlogsverhalen gepaard met ellende en wreedheid. Ik woonde in de provincie Groningen en ben de oorlogstijd,ook emotioneel, goed doorgekomen. Enerzijds kwam dat door de houding van mijn ouders die mij steeds voldoende bescherming boden, althans gevoelsmatig, en anderzijds hadden we in het hoge noorden voldoende te eten uit eigen tuin. In dit stuk vermeld ik ook dat we een evacué hadden met de naam Karel Loos.  Hij woonde in Amsterdam aan de Marnixstraat 120 (foto rechts) en is na de oorlog  verhuisd naar de Ortelliusstraat. Met hem zou ik dolgraag weer eens contact krijgen maar ik heb hem niet weten te vinden. Misschien ziet u mogelijkheden.  Karel zal nu ook ongeveer 81 of 82 jaar oud zijn. Uw reactie zie ik belangstellend tegemoet.
Albert Klok
Reacties naar info@oorlogsverhalen.com
Het oorlogsverhaal van Albert Klok is hier >> te lezen.

Een Hillegersbergse familie in oorlogstijd

Geachte redactie,
Met heel veel aandacht heb ik in “Magazine Max” uw verhalen gelezen. Ik ben geboren in Hillegersberg en heb het bombardement van Rotterdam meegemaakt. Daarover heb ik een boek geschreven.
Het heet:  “De Stoel”  Een Hillegersbergse familie in oorlogstijd. Uitgegeven door Aleman Reclame, Rotterdam. ISBN 978-90-816392-1-7. Mijn pseudoniem is Lily Köhler.
Met vriendelijke groeten
Lily Köhler

Het verhaal over mijn vermoorde nichtje Edith Roseij Beek

Beste mensen van Stichting Oorlogsverhalen,
Vanwege een op handen zijnde herdenking in 2020 heb ik eerder een onderzoek gedaan naar het verhaal rond mijn nichtje Edith Roseij Beek, die uit een onderduik werd verraden en via Westerbork in Auschwitz werd vermoord in 1943, ze was toen 9 jaar. Bijgaand mijn verhaal,waarop ik graag uw commentaar en mening hoor of en wat er te publiceren is als oorlogsverhaal.Ook in bijlage twee foto's van haar, een die te zien is in museum in Gouda,waar ze woonde en haar vader huisarts was. Het verhaal is door mij geverifieerd in het Nationaal Archief. Alvast dank voor uw aandacht en reactie,
Met vriendelijke groet,
Paul Beek
Antwoord: wij hebben uw verhaal hier >> op onze website geplaatst. Dank dat u het verhaal over Edith Roseij Beek met ons wilt delen.

Politie-agent in het verzet
Goedendag.
Ik weet niet of je oorlogsverhalen zomaar kunt melden, maar mijn opa Willem Erkelens heeft in het verzet gezeten. Hij was als politie-agent gestationeerd in Werkendam en heeft boven het gemeentehuis gewoond met zijn gezin en heeft via een rubberen slang de NSB-burgemeester aldaar afgeluisterd. Dit behoorde tot het Biesbosch 'verzet crosslines' (foto rechts) te Werkendam. Hij opereerde alleen, maar speelde informatie door. Ik zie zijn verhaal nergens staan, dus ik hoop het op deze manier te mogen melden.
Met vriendelijke groet,
Joost Erkelens
Antwoord:  Wij houden ons aanbevolen voor meer informatie over en foto's van Willem Erkelens.